Xantar ao sol

O día 24 de decembro xantei fora, quero dicir ao sol, cuns colegas. Como estaba pechado o comedor onde adoitamos xantar, mercamos obentos nun conbini e sentamos nuns bancos que había ao lado da Ágora. Non estaría mal facelo de cando en vez.

Case inevitablemente, falamos do Nadal. Preguntáronme como pasaba o Nadal cando era neno, e contei que á miña casa non viña Papá Noel nin os Reis Magos. Os meus pais xustificaban o feito dicindo que non eramos cristiáns. Comprabamos, iso si, unha torta e comiámola na casa.

Non sei ata que punto os meus pais eran conscientes, pero creo que foi unha boa educación que recibín deles. Cadaquén é cadaquén, e non tes que preocuparte do que fan ou din os demais. Tamén me lembro de que, cando era neno, eu creía que a miña familia era pobre. Ou, así debían de dicir os meus pais. En realidade, levabamos unha vida modesta pero nunca nos faltaba nada esencial. O que facían os meus pais era aforrar e facer posible que os seus tres fillos, as miñas dúas irmás e mais eu, estudasen na universidade (un deles ata o máster). Nunca lles estarei dabondo agradecido.

Non, non lles dixen todo isto aos meus colegas. Só falei dos Reis Magos e da torta que comiamos. A conversación ao sol, tan agradable, tróuxome á memoria estas cousas que comentei. Non estaría mal facelo de cando en vez, non?

N. B.: Xantar, en galego, significa «comer ao mediodía», mentres que jantar, en portugués, «tomar uma das principais refeições diárias ao fim da tarde ou no início da noite».