2014年6月13日金曜日

Gustar de...

No mesmo livro donde saquei os exemplos de gustar sem pronome dativo, encontrei este:

Naturalmente, como ya hemos apuntado, no faltó la guitarra en ambientes cortesanos y cultos, especialmente en la segunda mitad del siglo XVII, con guitarristas que gustaban del virtuosismo punteado (Campo, Alberto del; Cáceres, Rafael, 2013, Historia cultural del flamenco: El barbero y la guitarra, Almuzara, p. 72).

Gustar de é mais antigo do que o gustar com complemento indireto («en castellano se empleaba en la Edad Media como transitivo con sujeto de la persona que cataba; en el Siglo de Oro es ya frecuente la construcción intransitiva gustar de algo, así en el sentido de ’catar’ como en el de ’tomar placer’ [...]; en cuanto al moderno gustar intransitivo con sujeto de la cosa que agrada, no lo hallo documentado hasta Aut. (sin ejs.), y es ajeno al Quijote, Góngora, R. de Alarcón, Covarr., Oudin (Corominas y Pascual, DCECH, s. v. gusto»). Segundo o DPD, «[e]s construcción documentada sobre todo en la lengua escrita (s. v. gustar)». O galego atual também registra ambas as construções, reservando gustar de para uso literário (DRAG, s. v. gustar). Por outro lado, parece que no português é marginal o uso de gostar a, em frente de gostar de, que é a construção dominante: ainda que o dicionário de Hakusuisha traga gostar a, nem o da Porto Editora nem o Conciso Michaelis o registram.

E, efetivamente, tenho ouvido algumas vezes um brasileiro dizer «me gusta de...», falando em castelhano (ou portunhol). Para os lusofalantes deve ser complicadinho usar corretamente o verbo gustar. Não sei se é mais fácil os hispanofalantes usarem o gostar português.

スペイン語には一応 gustar de もある。これは人を主語にして、気に入った対象を de で導く。ポルトガル語の gostar de と同じだ。ガリシア語はスペイン語の状況に近い。似ていて違うのは紛らわしくて楽しい。